υφή

η / ὑφή, ΝΑ

νεοελλ.

1. ο τρόπος ύφανσης ενός υφάσματος («πυκνή υφή»)

2. η εσωτερική διάταξη τών μορίων ενός σώματος, φυσική σύνθεση («η υφή τού ξύλου»)

3. μτφ. η διάρθρωση και σύνδεση τών μερών λογοτεχνικού έργου

4. (μυκητ.) μικροσκοπικό, σωληνόμορφο, διακλαδιζόμενο ή μη, νημάτιο που αποτελεί μη βασική δομική μονάδα τού μυκηλίου τών μυκήτων

5. (τροφ. τεχνολ.) το σύνολο τών ιδιοτήτων ενός τροφίμου, οι οποίες εξαρτώνται από τη δομή και το είδος τών επιμέρους στοιχείων που τό αποτελούν και οι οποίες γίνονται αντιληπτές με τις αισθήσεις τής αφής και τής πίεσης κατά τη μάσηση και την κατάποση, αλλ. δομαισθησία ή σύσταση

6. φρ. α) «ασκογόνος υφή»

(μυκητ.) καθεμία από τις μικρές πολυπύρηνες διακλαδώσεις που αναπτύσσονται από ένα ασκογόνο και οι οποίες δίνουν γένεση σε έναν ή περισσότερους ασκούς η καθεμιά

β) «δεκτική υφή»

(μυκητ.) θηλυκό αναπαραγωγικό όργανο τών ουρεδινωδών που δέχεται σπερμάτια αντίθετου φύλου

γ) «υφή μόλυνσης»

(μυκητ.) εξειδικευμένη υφή παθογόνων για τα φυτά μυκήτων η οποία διατρυπά την εφυμενίδα τού φυτού κατά τη μόλυνση

δ) «υφή-παγίδα»

(μυκητ.) εξειδικευμένη υφή ορισμένων αρπακτικών μυκήτων η οποία χρησιμεύει για τη σύλληψη οργανισμών που αποτελούν τροφή για τον μύκητα

ε) «λεπτή υφή»

φυσ.-χημ. όρος που χρησιμοποιείται στη φασματοσκοπία για να χαρακτηρίσει το φαινόμενο τού διαχωρισμού μιας φασματικής γραμμής σε δύο ή περισσότερες συνιστώσες, τα μήκη κύματος τών οποίων διαφέρουν πολύ λίγο μεταξύ τους

στ) «υπέρλεπτη υφή» — βλ. υπέρλεπτος·ζ) «υφή πετρώματος»

(πετρογρ.) ο τρόπος διάταξης στον χώρο και ο προσανατολισμός τών ορυκτολογικών συστατικών ενός πετρώματος

αρχ.

1. ύφασμα

2. ιστός αράχνης.

[ΕΤΥΜΟΛ. < Υποχωρητ. παρ. τού ρ. ὑφαίνω*].